Parson Russell Terrier
Parson, Parson Jack Russell Terrier
Klasyfikacja FCI
Wymiary
Wygląd
Charakter
Pielegnacja i zdrowie
Długość życia
Historia rasy
Ciekawostki
Nazwy w językach obcych
Parson Russell Terrier to rasa niewielkich psów myśliwskich z grupy terrierów wyhodowana w XIX wieku w Anglii. Przedstawia się go jako wytrwałego i mało wymagającego teriera pracującego, szczególnie przydatnego w funkcji norowca. Pierwotnie używane były do polowań na lisy. Współcześnie są hodowane również jako psy towarzyszące, sprawdzają się w psich sportach agility oraz flyballu. Parson Russell terrier to pies aktywny, czujny, wytrzymały, odważny, łatwy w szkoleniu i inteligentny.
Sierść Parson Russell terrier jest twarda z natury, ścisła i gęsta zarówno u odmiany gładko i szorstkowłosej. Umaszczenie jest całkowicie białe lub dominująco białe z łatami barwy podpalanej, cytrynowej lub czarnej.
Nr wzorca FCI: | 339 |
Data publikacji wzorca FCI: | 2010-10-13 |
Kraj patronacki: | Wielka Brytania |
Grupa: | 3 - Teriery |
Sekcja: | 1 - Teriery duże i średnie |
Próby pracy: | Wymaga się prób pracy. |
Użytkowość: | Terrier pracujący szczególnie przydatny jako norowiec. Również jako pies do towarzystwa. |
Pies | |
wysokość w kłębie: | 34 - 38 cm |
masa ciała: | 5,9 - 7,7 kg |
Suka | |
wysokość w kłębie: | 31 - 35 cm |
masa ciała: | 5,9 - 7,7 kg |
Parson Russell Terrier to pies Aktywny, ruchliwy, chętny do pracy, zbudowany tak, by był szybkii wytrzymały. Harmonijny w obrysie i zwinny. Chlubne blizny po potyczkach są akceptowane.
Dobrze wyważony. Długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie. Odcinek od trufli nosowej do stopu jest nieco krótszy od odległości od stopu do guza potylicznego.
Głowa: | |
---|---|
Wrażenie ogólne | Klinowata. | Mózgoczaszka: |
Czaszka | Płaska, średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom. |
Stop | Mało zaznaczony. | Trzewioczaszka: |
Nos | Stosunkowo nieduży i czarny. |
Policzki | Mało widoczne. |
Wargi | Przylegające. |
Uzębienie | Szczęka i żuchwa silne i dobrze umięśnione. Zgryz nożycowy, regularny, dokładny, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo. |
Oczy | W kształcie migdała, nigdy wypukłe, ciemne, o bystrym, inteligentnym wyrazie. |
Uszy | Małe, w kształcie litery „V”, średniej grubości, opadające do przodu, noszone ściśle przy głowie. Koniuszki sięgają zewnętrznego kąta oka. Linia załamania uszu nie powinna znajdować się wyżej, niż wierzch czaszki. |
Szlachetnie zarysowana, muskularna, dobrej długości, stopniowo poszerza się ku łopatkom.
Grzbiet | Mocny, giętki i prosty. |
Lędźwie | Mocne, trochę wysklepione. |
Klatka piersiowa | Średnio głęboka, nie sięga poniżej łokcia. Chwycona za łopatkami w obie średnio duże dłonie powinna dać się objąć Dobrze ożebrowana, żebra ani płaskie, ani beczkowate. |
Kiedyś był zazwyczaj kopiowany - aktualnie nie jest to wymagane czy chociażby wskazane. W Polsce od 1997 roku obowiązuje prawny zakaz kopiowania uszu i ogonów psom.
Ogon kopiowany | Pozostaje w odpowiedniej proporcji do całości ciała. Mocny, prosty, osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu, w spoczynku może być opuszczony. |
Ogon niekopiowany | Średniej długości i tak prosty, jak to jest tylko możliwe. Pasuje do całości sylwetki psa. Gruby u nasady, cieńszy u końca. Osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu, w spoczynku może być opuszczony. |
Kończyny przednie: | |
---|---|
Wrażenie ogólne | Umiarkowanie szeroko rozstawione, dobrze podstawione pod tułowiem. |
Łopatki | Długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi, wyraźnie zaznaczony kłąb. |
Ramię | Tej samej długości, co łopatka, ustawione pod takim kątem, aby kończyny stały na tej samej linii, co kłąb. |
Łokcie | Przylegające do ciała, poruszają się swobodnie po jego bokach. |
Śródręcze | Mocne i giętkie. |
Łapy | Zwarte, o mocnych opuszkach, palce umiarkowanie wysklepione, nie płaskie ani rozstawione, nie zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz. | Kończyny tylne: |
Wrażenie ogólne | Mocne, muskularne, o dobrym kątowaniu. |
Kolana | Stawy kolanowe dobrze, ale nieprzesadnie kątowane. |
Podudzia | Dobrze rozwinięte. |
Stawy skokowe | Nisko położone. |
Śródstopie | Równoległe, ich wykrok jest wydajny i energiczny. |
Łapy | Jak przednie. |
Ruch swobodny, przestrzenny, ale nieprzesadnie. Krok dobrej długości, nie związany czy wysoki. Mocny napęd kończyn tylnych. Kończyny przednie i tylne poruszają się prosto, w skoordynowany sposób.
Skóra | Gruba i luźna. |
Sierść | Twarda z natury, zwarta, prosta, przylegająca i gęsta, tak u odmiany krotko, jak i szorstkowłosej. Brzuch i spód tułowia są owłosione. Sierść trymowana ma sprawiać wrażenie naturalnej. |
Maść | Całkowicie biała lub z przewagą biel, z łatami barwy płowej, cytrynowej lub czarnej. Mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę ogona. |
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. W szczególności i bezwzględnie z uwagi na:
UWAGA: Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Parson Russell terrier to pies myśliwski - pierwotnie pies na lisa - pewny siebie, energiczny i pogodny, z racji swej budowy i pasji łowieckiej nadaje się na norowca. Odważny i przyjacielski. Uczy się chętnie i szybko, od szczenięcia wymagana jest konsekwencja w wychowaniu, gdyż później jako dorosły osobnik może podejmować próby zdominowania członków rodziny.
Parsony uchodzą za zdrową rasę, zdiagnozowano u nich zaledwie kilka chorób. Niektóre z nich można wykryć za pomocą testów genetycznych w wykwalifikowanych laboratoriach czy jednorazowych badań przeprowadzanych przez specjalistów w dziedzinie medycyny weterynaryjnej przy pomocy wysokiej klasy urządzeń diagnostycznych.
Do najczęściej spotykanych chorób należą: wywichnięcie rzepki kolanowej (z racji ruchliwości psa), aseptyczna martwica główki i szyjki kości udowej, choroby oczu - zaćma, zwichnięcie soczewki, dystrofia rogówki, postępująca atrofia siatkówki i tylne odwarstwienie ciała szklistego, rzadziej ataksja rdzeniowo-móżdżkowa. Podobnie jak u wszystkich mniejszych ras Parsony mają tendencję do osadzania się kamienia nazębnego, który należy regularnie usuwać. U całkowicie białych osobników zdarza się wrodzone głuchota - psów takich nie można rozmnażać.
Jeżeli wasz Parson nie ma odpowiedniej ilości ruchu może mieć tendencję do tycia - należy wtedy odpowiednio skorygować dietę lub zwiększyć aktywność psa.
Pielęgnacja Parson Russell teriera nie jest czasochłonna. Wystarczą regularne czesanie i okazjonalne kąpiele. Odmiana gładkowłosa jest niezwykle podatna na gubienie włosa - osobniki tracą włos przez cały rok. Odmiana szorstkowłosa nie gubi sierści ale wymaga trymowania czyli usuwania martwych włosów przy użyciu trymerów.
Przeciętna, oczekiwana długość życia psów rasy Parson Russell Terrier to 13 - 15 lat.
Oczywiście poszczególne osobniki mogą żyć krócej lub dłużej w zależności od indywidualnych predyspozycji, środowiska w jakim żyją, trybu życia, diety, pielęgnacji lub też przebytych chorób.
Twórca tej rasy, John (Jack) Russell urodził się w Darthmouth w hrabstwie Devon w roku 1795. Zostawszy pastorem przeniósł się do swej parafii w Swymbridge także w Devon, gdzie przyszło mu spędzić większą część życia. Zapalony jeździec i myśliwy, którego pasją była hodowla i selekcja terierów. W roku 1873 został jednym z członków założycieli Kennel Clubu. Zmarł w roku 1883 w wieku 87 lat. Podczas swoich studiów w Oxfordzie nabył pierwszego teriera: białą, szorstkowłosą sukę z łatami na głowie, którą dziś uważa się za wzorcowy egzemplarz rasy.
Jack Russell dokonał licznych krzyżowań między różnymi rasami terierów użytkowych jedno lub wielomaścistych. Celem tych eksperymentów było doskonalenie cech myśliwskich rasy, jej wygląd miał dla pastora drugorzędne znaczenie. Zgodnie z tą tradycją i w późniejszych czasach krzyżowano różne rasy terierów. Próbowano także krzyżować Russell z innymi psami myśliwskimi, ale potomkowie nie byli już podobni do starego typu i hodowcy zaniechali tych nieudanych eksperymentów. Powstały ostatecznie dwie odmiany psów o zasadniczo podobnym wzorcu z wyjątkiem pewnych różnic dotyczących wzrostu i proporcji ogólnych. Wyższy pies, o obrysie zbliżonym do kwadratu jest znany obecnie jako Parson Russell Terrier, zaś mniejszy o nieco wydłużonej sylwetce nazwany został Jack Russell terierem.
Po II wojnie światowej rasa Parson Russell Terrier cieszyła się rosnącą popularnością na kontynencie europejskim, szczególnie wśród myśliwych i jeźdźców.
Angielski Kennel Club 22 stycznia 1990 roku uznał ją i opublikował oficjalny standard, nazywając ją Parson Jack Russell Terrier. Prowizoryczne zaakceptowanie przez FCI nastąpiło 2 lipca 1990 r. Aktualna nazwa Parson Russell Terrier została przyjęta przez Angielski Kennel Club w roku 1999. Rasa została definitywnie uznana przez FCI 4 czerwca 2001.
Poniżej znajdziesz nazwy tej rasy psa w innych językach:
Źródła:
https://en.wikipedia.org/wiki/Parson_Russell_Terrier
http://web.archive.org/web/20100211094652/
http://www.teriery.info:80/Parson-Russell-Terrier,623,1,rasa.html
Zdjęcie: https://www.pets4homes.co.uk