• Zdjęcie psa rasy: Maltańczyk - Bichon Maltiase, Maltese

Maltańczyk

Bichon Maltiase, Maltese

Klasyfikacja FCI   Wymiary   Wygląd   Charakter   Pielegnacja i zdrowie   Długość życia   Historia rasy   Ciekawostki   Nazwy w językach obcych



Maltańczyk - Co to za pies?

Maltańczyk to niewielkich gabarytów pies pochodzący z obszarów środkowego wybrzeża Morza Śródziemnego o wydłużonym ciele okrytym bardzo długą, białą szatą.

Jest to bardzo stara rasa - można powiedzieć, że wręcz starożytna, uwieczniona na rzeźbach w egipskich grobowcach oraz wspominana przez klasycznych filozofów czy poetów takich jak Arystoteles czy Strabon. Początkowo pies ten wykorzystywany był do tępienia gryzoni a później głównie jako piesek do towarzystwa - bardzo elegancki, noszący głowę dumnie i dystyngowanie.

Poleć nas:

Logo AtlasPsow.online

Maltańczyk - Klasyfikacja FCI

Nr wzorca FCI:65
Data publikacji wzorca FCI:1989-11-27
Kraj patronacki:Włochy
Grupa:9 - Psy ozdobne i do towarzystwa
Sekcja:1 - Biszony i rasy pokrewne
Próby pracy:Nie podlega próbom pracy.
Użytkowość:Psy ozdobne i do towarzystwa

Maltańczyk - Wymiary

Pies
wysokość w kłębie: 21 - 25 cm
masa ciała: 3 - 4 kg
  
Suka
wysokość w kłębie: 20 - 23 cm
masa ciała: 3 - 4 kg

Maltańczyk - Opis wyglądu

Wrażenie ogólne

Maltańczyki to psy niewielkich gabarytów o wydłużonym ciele okrytym bardzo długą, białą szatą. Pies bardzo elegancki, noszący głowę dumnie i dystyngowanie.

Ważne proporcje

Długość tułowia Maltańczyka przekracza o około 38% wysokość w kłębie. Długość głowy jest równa 6/11 wysokości w kłębie.

Głowa

Długości równej 6/11 wysokości w kłębie. Dość szeroka – szerokość przekracza nieznacznie połowę długości.

Mózgoczaszka:
CzaszkaNieznacznie dłuższa od kufy. Wymiar międzyjarzmowy przekracza połowę długości głowy. W wymiarze strzałkowym bardzo nieznacznie jajowata (owalna). Pokrywa czaszki płaska, z lekko zaznaczonym grzebieniem potylicznym. Wypukłe kości czołowe i dobrze rozwinięte łuki nadoczodołowe. Wgłębienie bruzdy czołowej zaznaczone tak słabo, że praktycznie niewidoczne. Boczne płaszczyzny kości ciemieniowych lekko wypukłe.
StopSilnie zaznaczone wgłębienie czołowo-nosowe tworzy kąt 90°.
Trzewioczaszka:
NosStanowi przedłużenie grzbietu kufy. Część przednia, widziana z boku, biegnie w linii pionowej. Nos duży, z rozwartymi nozdrzami, zaokrąglony i zupełnie czarny.
KufaDługość kufy równa 4/11 długości głowy - stanowi zatem nieco mniej, niż jej połowę. Okolica podoczodołowa dobrze wyprofilowana. Głębokość wynosi 20% mniej, niż długość. Boki kufy równoległe, lecz kufa widziana z przodu nie może sprawiać wrażenia graniastej, ponieważ jej przednią część łączą z częściami bocznymi krzywizny. Kufa zupełnie prosta, z dobrze zaznaczoną bruzdą w części środkowej.
WargiWidziane z przodu, w miejscu połączenia, górne wargi mają kształt szeroko rozwartego łuku. Niezbyt rozwinięte na głębokość, o niewidocznym spojeniu wargowym. Górne wargi doskonale dopasowane do dolnych, tak, iż granicę dolnej części kufy wyznacza żuchwa. Krawędzie warg muszą być absolutnie czarne.
Szczęka i żuchwaNormalnie rozwinięte i sprawiające wrażenie lekkich; doskonale dopasowane. Żuchwa, o prostych ramionach, nie jest ani wystająca, ani też cofnięta w części przedniej.
UzębienieŁuki zębowe doskonale dopasowane - zgryz nożycowy. Zęby białe, uzębienie dobrze rozwinięte i pełne.
OczyOtwarte, o żywym, bystrym wyrazie, większe, niż przeciętne - kształt raczej okrągły. Powieki ściśle przylegają do gałek ocznych, które nigdy nie są osadzone głęboko, lecz raczej na poziomie przedniej części głowy; są one jedynie nieznacznie wypukłe. Oczy osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej. Widziane z przodu, nie mogą odsłaniać białkówek. Oczy koloru ciemnej ochry. Czarne obwódki powiek.
UszyNiemal trójkątne, ich szerokość stanowi ok. 1/3 długości. Osadzone wysoko ponad łukiem jarzmowym, przylegające do boków czaszki, lekko uniesione.

Szyja

Pomimo bujnej okrywy włosowej widoczna linia karku. Górny profil łukowaty. Długość stanowi około połowę wysokości w kłębie. Noszona w górze, bez śladu luźnej skóry.

Tułów

Długość od szczytu łopatek do końca zadu przekracza o 38% wysokość w kłębie.

Linia grzbietuProsta do nasady ogona.
GrzbietDługość stanowi ok. 65% wysokości w kłębie.
KłąbNieznacznie wysklepiony ponad linię grzbietu.
ZadW przedłużeniu linii lędźwiowo-grzbietowej bardzo szeroki i długi. Nachylenie wynosi 10° poniżej linii poziomej.
Klatka piersiowaPojemna; głęboka poniżej poziomu łokci, z niezbyt wysklepionymi żebrami – obwód klatki piersiowej przekracza o 2/3 wysokość w kłębie. Mostek bardzo długi.

Ogon

Osadzony w poziomie zadu, gruby u nasady i cienki na końcu. Długość odpowiada około 60% wysokości w kłębie. Tworzy pojedyncze, duże zagięcie, którego koniec opada między biodra, dotykając zadu. Ogon zagięty na jedną stronę tułowia jest dopuszczalny.

Kończyny

Kończyny przednie:
Wrażenie ogólneCałkowicie przylegające do tułowia, łapy ustawione prosto i równolegle.
ŁopatkiDługość łopatki wynosi 1/3 wysokości w kłębie, a nachylenie poniżej linii poziomej – od 60° do 65°. W stosunku do pośrodkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo.
RamięDłuższe, niż łopatka, stanowiące od 40% do 45% wysokości w kłębie. Nachylone pod kątem 70° w stosunku do linii poziomej. Dobrze przylegające do tułowia w 2/3 górnej części, natomiast jego oś podłużna jest niemal równoległa do płaszczyzny pośrodkowej ciała.
ŁokcieRównoległe do płaszczyzny pośrodkowej ciała.
PrzedramionaSzczupłe, o słabo widocznych mięśniach, lecz o dość mocnym kośćcu – w stosunku do wielkości psa.
NadgarstekW linii pionowej z przedramieniem, ruchomy. Nie powinien być pogrubiały. Pokryty jest delikatną skórą.
ŚródręczePosiada te same cechy budowy, co nadgarstek. Ze względu na swą krótkość, ustawione jest pionowo.
ŁapyOkrągłe, palce zwarta i wysklepione. Wszystkie opuszki powinny być czarne; pazury również powinny być czarne lub przynajmniej ciemne.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólneW całości – o mocnym kośćcu. Równoległe i – widziane z tyłu – ustawione pionowo od końca zadu do podłoża.
UdaDobrze umięśnione, tylna krawędź wypukła. Równoległe do pośrodkowej płaszczyzny ciała - biegnąc ku dołowi i przodowi są nieznacznie ukośne w stosunku do pionu. Długość stanowi niemal 40% wysokości w kłębie, a szerokość jest nieco mniejsza, niż długość.
PodudziaO ledwie zauważalnej bruździe między ścięgnem a kością. Nachylenie poniżej linii poziomej wynosi 55°. Nieznacznie dłuższe, niż uda.
Staw skokowyKąt w stawie skokowym wynosi 140°.
ŚródstopieOdległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco więcej, niż 1/3 wysokości w kłębie. Długość odpowiada wysokości stawu skokowego. Idealnie proste.
ŁapyOkrągłe i zbudowane tak, jak przednie.

Chody

Równomierny, delikatnie muskający podłoże, swobodny, z krótkimi i bardzo szybkimi krokami w truchcie.

Szata

SkóraZupełnie przylegająca do wszystkich części ciała. Pigmentowana w ciemne plamy i plamy koloru czerwonego wina, szczególnie na grzbiecie. Obwódki powiek, trzecia powieka oraz wargi – czarne.
WłosGęsty, lśniący, błyszczący, opadający ciężko, jedwabisty, bardzo długi na całym ciele. Prosty na całej długości, bez śladu fal czy loków. Włos na tułowiu powinien być dłuższy, niż wynosi wysokość w kłębie - winien opadać ciężko do ziemi, jak peleryna, przylegając ściśle do tułowia, nie odsłaniając skóry. Włos nie może także tworzyć kępek, ani kosmyków. Kępki lub kosmyki sa dopuszczalne na kończynach przednich, od łokcia do łapy oraz na kończynach tylnych, od kolana do łapy. Brak podszycia. Na głowie szata bardzo długa, podobnie, jak na kufie, gdzie zlewa się z brodą, jak również na czaszce, gdzie opada, zlewając się z sierścią, pokrywającą uszy. Na ogonie sierść opada na jedną stronę, tzn. na słabiznę i udo, sięgając stawu skokowego.
MaśćCzysto biała. Dopuszczalny jest także blady odcień kości słoniowej. Tolerowany jest natomiast ślad blado-pomarańczowego odcienia, choć nie jest on pożądany i stanowi pewną niedoskonałość.

Wady

Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. Odnosi się to również do obuocznego zeza zbieżnego oraz długości ciała, przekraczającej wysokość w kłębie więcej, niż o 43%.

Poważne wady

  • Rzymski nos.
  • Wyraźny przodozgryz, jeśli psuje zewnętrzny obraz kufy.
  • Wielkość psów powyżej 26 cm lub poniżej 19 cm.
  • Wielkość suk powyżej 25 cm lub poniżej 18 cm.

Wady dyskwalifikujące

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. W szczególności i bezwzględnie z uwagi na:

  • Wyraźna rozbieżność lub zbieżność płaszczyzn głowy.
  • Całkowita depigmentacja nosa lub nos w kolorze innym, niż czarny.
  • Tyłozgryz.
  • Zez.
  • Zupełna depigmentacja powiek.
  • Bezogoniastość, skrócony ogon – zarówno jeśli jest to cecha wrodzona, jak i nabyta.
  • Lokowata szata.
  • Jakikolwiek inny kolor, niż biały, z wyjątkiem bladego odcienia kości słoniowej.
  • Łaty w innych kolorach, bez względu na ich zasięg.

UWAGA: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.




Maltańczyk - Charakter

Maltańczyk jest psem towarzyskim, łatwym do ułożenia i aktywnym – lubi zabawę, nadaje się do udziału w agility. Toleruje osoby mu nieznane. Posiada wysoki stopień posłuszeństwa oraz szybko się uczy.
To idealna rasa dla osób szukających łagodnego pieska, który z chęcią będzie spędzał czas z dziećmi nawet tymi najmłodszymi. To także doskonały wybór dla tych, którzy boją się zdecydować na psa ze względu na konieczność długich spacerów. Maltańczyk to pies domator na dodatek największy ze wszystkich znanych ras. Doskonale czuje się w domu, na kanapie, spędzając czas z członkami rodziny. Te niewielkie czworonogi są niezwykle towarzyskie, a do tego miłe, zabawne oraz bystre. Szybko i bardzo intensywnie przywiązują się do swoich właścicieli, a rozstanie bywa dla nich naprawdę bolesne. Właściciel Maltańczyka musi więc mieć na uwadze fakt, że piesek ten często będzie domagał się uwagi, głaskania, przytulania i wspólnego spędzania czasu. Samotność i brak zainteresowania to największa tragedia, jaka może spotkać Maltańczyka, dlatego też nie poleca się posiadania psa tej rasy osobom, których mieszkania często stoją puste oraz tym, które są zabiegane i nie będą mieć czasu na wspólną zabawę z pupilem.

Maltańczyk - Pielęgnacja i utrzymanie

Maltańczyki wymagają codziennej pielęgnacji i w słowie „codziennej” nie ma żadnej przesady. Maltańczyki nie mają sierści, lecz włosy, które rosną cały czas i nie ulegają linieniu, czyli nie „wymieniają się” na nowe. To dlatego należy to robić praktycznie codziennie, najdalej co drugi dzień. Dzięki temu wyczeszemy wszystkie martwe włosy, które są najczęstszą przyczyną kołtunów.
Jest wiele teorii na temat kąpania Maltańczyków. Jedne mówią o częstych kąpielach, ze względu na białe, długie włosy, które ciągle się brudzą, bo mają stały kontakt z podłogą. Inne że tylko raz na pół roku ze względu na skórę psa. W zasadzie od kąpieli o wiele, wiele ważniejsze jest czesanie, bo to właśnie ono wpływa na zdrowie włosów i skóry oraz oczywiście na ich wygląd. Zasadniczo można przyjąć, że kąpiemy psa wtedy, kiedy jest to po prostu konieczne - częstotliwość powinna zależeć zarówno o trybu życia, pogody, udziału w wystawach oraz przede wszystkim od tego, czy chcemy by nasz biały Maltańczyk był zawsze lśniąco biały, czy wystarczy po prostu biały w kierunku szarego. Niektórzy właściciele właśnie ze względów "higienicznych" decydują się na zmianę oficjalnej fryzury tych piesków na krótką, w typie strzyżenia terrierów - oczywiście jeżeli pies nie będzie brał udziału w wystawach jest to całkowicie uzasadnione.

Ze względu na prawdopodobieństwo niedrożności kanalików łzowych, co u małych ras jest dość częste, oczom Maltańczyka należy poświęcać sporo uwagi. Trzeba koniecznie usuwać wszelkie wycieki z oczu, które powodują przebarwienia włosów i dyskomfort pieska. W przypadku podejrzenia niedrożności, należy udać się do weterynarza. Najczęściej przypadłość ta mija po zmianie zębów na stałe, jednak jeśli problem będzie się utrzymywał, być może zaistnieje konieczność zabiegu udrożniania.

Maltańczyki to przedstawiciele tzw. zwisłouchych. Ich uszy są przykryte długim włosiem co powoduje kiepską wentylację. Mimo że podczas spacerów nie zbiera się w nich bardzo wiele brudu i kurzu, ich higiena jest ważna, żeby nie dopuścić do infekcji czy grzybicy. Jeśli nasz piesek ma zbyt dużo wydzieliny w uszach, a w dodatku drapie się i trzepie głową, może to świadczyć o infekcji. Maltańczykom wyrywa się włosy ze środka ucha. Nie jest to dla nich bolesne, więc bez obaw można to robić zwykłą pęsetą, szybkim i zdecydowanym ruchem.

Zęby to mała pięta achillesowa maltańczyków. Bardzo wcześnie, bo nawet w okolicach drugiego roku życia, pokrywają się kamieniem nazębnym. Grozi to pojawianiem się stanów zapalnych dziąseł i w konsekwencji wypadaniem zębów. Aby ochronić przed tym naszego pupila, należy odpowiednio dbać o jego zęby, najlepiej od samego początku. Prawidłowa pielęgnacja polega na szczotkowaniu zębów delikatną pastą do zębów (najlepiej taką dla dzieci) i miękką szczoteczką z małą główką. Podczas szczotkowania nie wolno zatykać nosa ani ściskać warg psiakowi.

Ze względu na zazwyczaj "kanapowy" tryb życia Maltańczyków należy regularnie przycinać im pazurki.

Maltańczyk - Jak długo żyje?

Przeciętna, oczekiwana długość życia psów rasy Maltańczyk to 14 - 16 lat.
Oczywiście poszczególne osobniki mogą żyć krócej lub dłużej w zależności od indywidualnych predyspozycji, środowiska w jakim żyją, trybu życia, diety, pielęgnacji lub też przebytych chorób.

Maltańczyk - Historia i pochodzenie rasy

Maltańczyki to bardzo stara rasa - można powiedzieć, że wręcz starożytna, wspominana przez klasycznych filozofów czy poetów. Pierwszym śladem jego obecności w domostwach ludzkich był posąg przedstawiciela rasy znaleziony w egipskim grobowcu z XIII wieku p.n.e.

Nazwa Maltańczyk nie oznacza, iż rasa pochodzi z wyspy Malta - przymiotnik „maltański” pochodzi bowiem od semickiego słowa „malat”, oznaczającego azyl lub przystań. Źródłosłów pojawia się także w nazwach wielu nadmorskich miejscowości, m.in. w nazwie nadadriatyckiej wyspy Méléda, sycylijskiego miasta Melita oraz samej nazwie wyspy Malta. Przodkowie tych małych piesków żyli w portach i nadmorskich miastach środkowego obszaru Morza Śródziemnego, gdzie polowali na myszy i szczury, licznie spotykane w portowych składach i ładowniach. Już Arystoteles (384-322 p.n.e.) wzmiankuje o rasie małych piesków - filozof określił je łacińską nazwą „canes melitenses”. Psy te znane były w Starożytnym Rzymie - były ulubionym towarzystwem matron, opiewanym w I stuleciu przez poetę Strabona. Maltańczyki były częstym motywem, obecnym w renesansowym malarstwie, ukazującym te małe salonowe pieski u boku pięknych kobiet ówczesnej epoki.

Maltańczyk - Ciekawostki

Mimo że Maltańczyki są psami o niewielkich rozmiarach, to charakteryzują się ogromnym apetytem. Tym samym są w stanie zjeść dużo więcej niż faktycznie jest im to potrzebne do prawidłowego rozwoju. Jest to więc rasa, której przedstawiciele narażeni są na otyłość oraz inne dolegliwości będące skutkiem zbyt dużej masy ciała, np. problemy ze stawami. Wszystko to sprawia, że odpowiednie i zdrowe żywienie jest kluczową kwestią w hodowaniu Maltańczyków. Bez względu na to, na jaki rodzaj karmienia Maltańczyka się zdecydujemy, bezwzględnie pamiętajmy o tym, by nie dokarmiać pieska „resztkami” ze stołu, a już kategorycznie zabronione jest podawanie słodyczy. Nawet typowe smakołyki dla psów powinny być serwowane Maltańczykom w niewielkich ilościach i raz na jakiś czas, gdyż te mogą również doprowadzić do otyłości pieska.

Nazwy rasy psa Maltańczyk w innych językach

Poniżej znajdziesz nazwy tej rasy psa w innych językach:

  • Български: Малтийска болонка
  • Bosanski: Maltezer, Mljetski pas, Maltezac
  • Català: Bichon maltès
  • Čeština: Maltézský psík, Maltézský pinč, Maltézáček
  • Cymraeg: Ci Malta, Ci Melita, Daeargi Melita
  • Dansk: Malteser
  • Deutsch: Malteser
  • Ελληνικά: Μαλτέζ
  • English: Maltese dog, Maltese lion puppy
  • Español: Bichón maltés, Bichoy Maltaise, Couton
  • Euskara: Maltatar, Bitxon maltatarra
  • فارسی: مالتز
  • العربية: كلب مالطي
  • Français: Bichon maltais
  • 한국어: 몰티즈
  • Հայերեն: Մալտեզիա
  • Hrvatski: Maltezer, Mljetski pas, Mljetski psić, Maltezac, Maltež, Maltežanin
  • Bahasa Indonesia: Maltese anjing
  • Italiano: Maltese
  • עברית: כלב מלטזי
  • ქართული: მალტეზე
  • Magyar: Máltai selyemkutya
  • Bahasa Melayu: Anjing Malta
  • Nederlands: Maltezer, Maltezer leeuwtje
  • 日本語: マルチーズ
  • Norsk: Malteser
  • پنجابی: مالٹی کتا
  • Português: Maltês, Bichon maltês
  • Română: Bichon Maltez, Bichon Maltese
  • Русский: Мальтийская болонка, Мальтезе
  • Scots: Maltese
  • Slovenščina: Maltežan, Ancient Dogge of Malta
  • Српски / srpski: Malteški pas, Maltezac, Mljetski pas, Mljetski psić
  • Srpskohrvatski / српскохрватски: Mljetski pas, Mljetski psić, Maltezer, Maltezac, Maltež, Maltežanin
  • Suomi: Maltankoira
  • Svenska: Malteser
  • Türkçe: Malta köpeği, Maltiz
  • Українська: Мальтез
  • Tiếng Việt: Chó Malta, Chó Mal
  • 粵語: 摩天使
  • 中文: 馬爾濟斯





Źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Malta%C5%84czyk
http://www.zkwp.pl/
http://www.maltanczyk.eu
http://www.maltanczyki.info
Zdjęcie: https://free4kwallpaper.com