Duży gończy gaskoński

Wrażenie ogólne

Duży gończy gaskoński to pies starej rasy, w wyraźnie francuskim typie, zarówno w odniesieniu do głowy, szaty jak i wyglądu ogólnego. Z psa emanuje spokój i siła, jest bardzo szlachetny.

Głowa

Szyja

Średniej długości; lekko wysklepiona, podgardle rozwinięte.

Tułów

Ogon

Raczej gruby, niekiedy pokryty dłuższym włosem, sięgający do stawu skokowego. Mocny u nasady. Noszony sierpowato lub szablasto wygięty.

Kończyny

Chody

Chód regularny i nonszalancki.

Szata

Duży gończy gaskoński cechuje się umaszczeniem dropiatym, jest podpalany biało-płowym dereszem, na głowie widoczna wyrazista strzała.

Wady

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa. W szczególności należy zwrócić uwagę na:

Wady dyskwalifikujące

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. W szczególności i bezwzględnie z uwagi na:

• Brak typu rasy.
• Umaszczenie inne niż opisane we wzorcu.
• Jasne oczy.
• Poważne wady anatomiczne.
• Widoczne kalectwo.
• Osobniki tchórzliwe lub agresywne.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.

UWAGA: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w mosznie.

Rasa ta była szeroko rozpowszechniona na południu i południowym zachodzie Francji, zwłaszcza w Gaskonii, skąd pochodzi jej nazwa. Jest uważana za przodka wszystkich psów gończych pochodzących z południa Francji. Rasa ta długo pozostawała w ukryciu, ponieważ gończe z Gaskonii były hodowane jedynie przez myśliwych i tylko jako psy użytkowe. Hodowcy przeważnie nie rejestrowali miotów w organizacjach kynologicznych, a tym bardziej nie pokazywali ich na wystawach.

Według niektórych autorów kynologicznych (Hauck) przodkiem gończych gaskońskich był angielski Southern Hound, który był masywnym psem myśliwskim o łaciatym lub dorpiatym umaszczeniu. Rozpowszechniony w średniowieczu przez Anglików na terenie Gaskonii, stał się protoplastą także dla takich ras jak Grand Gascon Saintongeois, czy Ariégeois.

Historia zarówno Małych gończych gaskońskich, jak i Dużych gończych gaskońskich zaczęła się we Francji i sięga wieku XIV, kiedy to Gaston Phoebus – hrabia de Foix i autor „Księgi Łowów” – wyhodował słynną wówczas sforę „błękitnych psów”, które radziły sobie z wilkami, a także polowały na niedźwiedzie i dziki. Przez kolejne stulecia, poprzez starannie ukierunkowaną hodowlę, stworzono dwie odmiany gończego gaskońskiego – małą i dużą, gdzie odmiana mniejsza jest wynikiem celowej redukcji wzrostu dużego gończego gaskońskiego, bezpośrednio związanej z jej użytkowością. Mniejszy gończy był potrzebny do polowania na zające i inną drobną zwierzynę.