Akita

Wrażenie ogólne

Akita japońska to okazały, silny, harmonijny pies o dużej masie ciała. Posiada wyraźnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa. Widoczna na pierwszy rzut oka mocna budowa ciała.

Ważne proporcje

Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do szczytu zadu) wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk, niż u psów.

Głowa

Mózgoczaszka:
Czaszka	Wielkości proporcjonalnej do tułowia. Czoło szerokie, z wyraźną bruzdą. Brak zmarszczek.
Stop	Zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos	Duży i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny.
Kufa	Umiarkowanie długa i mocna, z szeroką nasadą, zwężająca się, lecz nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty.
Policzki	Umiarkowanie rozwinięte.
Wargi	Napięte.
Uzębienie	Zęby mocne - zgryz nożycowy.
Oczy	Stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu ze względu na uniesiony zewnętrzny kącik oka; umiarkowanie szeroko rozstawione; ciemnobrązowe – im ciemniejsze, tym lepsze.
Uszy	Stosunkowo małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu.

Szyja

Szyja gruba i umięśniona, bez łałoku, harmonizująca z głową.

Tułów

Grzbiet	Prosty i mocny.
Lędźwie	Szerokie i umięśnione.
Klatka piersiowa	Głęboka; przedpiersie dobrze rozwinięte; żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch	Dobrze podciągnięty.

Ogon

Ogon wysoko osadzony, gruby, noszony mocno zwinięty nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony jego koniec sięga niemal stawu skokowego.

Kończyny

Kończyny przednie:
Łopatki	Umiarkowanie ukośne i rozwinięte.
Łokcie	Przylegające.
Przedramiona	Proste, o mocnym kośćcu.
Łapy	Grube, okrągłe, wysklepione i zwarte.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne	Dobrze rozwinięte, mocne, umiarkowanie kątowane.
Łapy	Grube, okrągłe, wysklepione i zwarte.

Chody

Chód sprężysty i energiczny.

Szata

Sierść	Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała.
Maść	Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”. Urajiro to biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn.

Wady

Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych, pożądanych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. W szczególności należy zwrócić uwagę na:

• Sucze psy / samcze suki.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Brakujące zęby.
• Niebieski język lub język w czarne plamy.
• Tęczówka jasnego koloru.
• Krótki ogon.
• Bojaźliwość.

Wady dyskwalifikujące

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. W szczególności i bezwzględnie z uwagi na:

• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Nie stojące uszy.
• Zwisający ogon.
• Długi włosy (kosmaty).
• Czarna maska.
• Znaczenia na białym tle

UWAGA: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej części Japonii. Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami – poczynając od około 15 000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj Nippon Inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego Akita Inu.

Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją prawdopodobnie jedyną dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”.
Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit - wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy:

• akity matagi,
• walczące akity,
• akity-owczarki

Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy i poczynili próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa Akita Inu, w obecnie znanym kształcie.

Akity zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość.