Airedale Terrier

Wrażenie ogólne

Airedale terrier to największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego, ani nadmiernie wydłużonego.

Ważne proporcje

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie. Winien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Winien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Winien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.

Głowa

O dobrych proporcjach, bez widocznej różnicy w długości mózgoczaszki i trzewioczaszki. Nie ma na niej zmarszczek.

Szyja

Sucha, dobrze umięśniona, średnio długa i średnio gruba, poszerza się stopniowo ku łopatkom, bez luźnego podgardla.

Tułów

Ogon

Kiedyś obowiązkowo kopiowany - aktualnie nie jest to wymagane czy chociażby wskazane. W Polsce od 1997 roku obowiązuje prawny zakaz kopiowania uszu i ogonów psom.

Kończyny

Chody

Podczas ruchu pies powinien wyrzucać nogi swobodnie wprost do przodu, przy czym przednie, jeśli mają łokcie przylegające do tułowia, poruszają się równolegle do jego boków i do siebie, tylne zaś dają pchnięcie. Całkowicie prawidłowe chody mają psy o długich udach i muskularnych podudziach, dobrze ukątowanych w stawach kolanowych, gdyż to umożliwia mocną i szybką akcję stawów skokowych. U psa stojącego trudno jest stwierdzić odstające lub wciśnięte łokcie, natomiast podczas ruchu wada ta, jeśli istnieje, od razu się ujawnia. Przy łokciach odstających pies ma skłonność do krzyżowania nóg, przy wciśniętych przeciwnie - wyrzucając je na bok, stawia szerzej. Krowia postawa nóg tylnych powoduje skręcenie kolan i palców na zewnątrz, przez co znacznie się osłabia siła pchnięcia nóg. Nogi tylne o postawie kabłąkowatej, tj. gdy stawy skokowe są skręcone na zewnątrz, mają skłonność do krzyżowania się.

Szata

Airedale terrier jest psem dwukolorowym: czarno-czerwonym lub szaro-płowym. Sama głębia tonacji obu kolorów nie jest tak ważna jak ich wzajemne rozmieszczenie, które w nomenklaturze umaszczeń określa się jako czaprakowe (nie czarne-podpalane!). Chodzi o jak najmniejszy czaprak, czyli ciemne siodło pokrywające jedynie grzbiet i boki szyi i tułowia. Czerń na głowie i kończynach jest wysoce niepożądana.

Wady

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

Wady dyskwalifikujące

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. W szczególności i bezwzględnie z uwagi na:

• Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Każdy pies wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Airedale terier jest rasą brytyjską, pochodzącą z hrabstwa Yorkshire. Uważa się, że jego nazwa pochodzi od wystawy odbywającej się w Airedale, na której licznie wystawiano tak zwane „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. Jest to największy z terierów, uosabiający wszystkie typowe cechy tej grupy psów. Często nazywany jest królem terierów.

Rasa ta powstała w drugiej połowie XIX wieku ze skrzyżowania otterhounda z wymarłym już "czarnym i podpalanym terierem". Początkowo nazywała się waterside terrier, później – bingley terrier, aż w końcu zmieniono jej nazwę na obecną. Dokładnie nie wiadomo jakich ras psów użyto podczas tworzenia airedale terrierów, ale najczęściej wymienia się takie jak: otterhound, black and tan terrier, collie oraz wiele różnych innych ras terierów.

Początkowo wykorzystywany był podczas polowań na wydry, lecz dzięki swojej wszechstronności sprawdza się w różnych dziedzinach myślistwa. Odznacza się znakomitym węchem; w Afryce, Indiach i Kanadzie wykorzystywany był jako pies tropiący. Przy swoim dużym wzroście nie może być jednak norowcem. Podczas obu wojen światowych pracował jako pies sanitarny i łącznościowy, teraz często używany w policji. Z racji spokojnego usposobienia (odziedziczonego prawdopodobnie po Collie) szkoli się je na przewodników dla niewidomych. Oprócz tego airedale terriery doskonale sprawdzają się w psich sportach, wymagających dużej zwinności i posłuszeństwa. Pomimo, że erdele czasami zaliczane do psów obronnych to wspaniale nadają się na rodzinnego pupila.

Obecnie Airedale terier jest bardzo popularną rasą w wielu krajach europejskich, a także w Ameryce, Afryce i nawet Australii. W Polsce ta rasa cieszyła się względną popularnością przed II wojną światową, lecz obecnie występuje u nas w dość skromnej liczbie, traktowana wyłącznie jako pies towarzysz.